Ze zit tegenover me voor een intake. Een vrouw van 47 jaar die alles op orde lijkt te hebben. Ze heeft een baan, is getrouwd en heeft twee kinderen. Het gaat niet slecht met haar, eigenlijk best oké zelfs. Ze doet wat er gedaan moet worden, werk en huishouden, de kinderen naar school brengen. Maar ook sporten, hobby’s en met vrienden afspreken. Er lijkt niets mis te zijn. Alleen.. ze voelt er niet zoveel bij. Het is niet superleuk en het is ook niet vervelend. Ze voelt weinig vreugde, boosheid, verdriet of angst. Ze voelt zich vlak. Ze is bij mij omdat ze weer wil voelen. Dat kan ik goed begrijpen: als je weinig voelt is er niet zoveel aan, aan het leven. Ze wil weer blij kunnen zijn en genieten van het leven.

Niet-voelen

Als je op deze manier je gevoel hebt onderdrukt, heb je dat om een goede reden gedaan. Het gaat om pijnlijke gevoelens die je in je leven bent tegen gekomen en waar je niet mee kon omgaan. Omdat je te klein was om dat alleen te doen. Omdat er niemand was om je te helpen met die gevoelens. Of omdat de negatieve gevoelens waren veroorzaakt door degene die je er juist mee hadden moeten helpen. Het niet voelen van je pijn, het jezelf verdoofd maken voor je pijn is wat Alice Miller bedoelde met de begaafdheid in haar boek: “Het drama van het begaafde kind”. De mogelijkheid, het overlevingsmechanisme van niet-voelen om door te kunnen gaan.

Opnieuw gaan voelen

Als je groter wordt, het kind volwassen is geworden, is er een kans om weer te gaan voelen. De pijnlijke gebeurtenissen liggen (soms ver) achter je, je volwassen zelf beseft dat je leefwereld nu anders is. Er komt weer verlangen naar voelen. En gelukkig kan dat. Als volwassene ben je sterker en heb je meer draagkracht dan toen je een kind was. Je bent minder afhankelijk en hebt meer bewustzijn en begrip van de wereld. Je kunt weer voorzichtig gaan voelen, met hulp van je partner, vrienden en/of een therapeut.

Wat je tegen gaat komen.

Wat je dan vaak als eerste tegenkomt zijn diezelfde moeilijke emoties waarom je ze bent gaan onderdrukken. Angst voor wat er gaat komen bijvoorbeeld. Kan je het gevoel echt wel aan? Jouw innerlijke kind besefte van niet, is het nu echt anders of wordt je overweldigd? Of je bent bang anderen te belasten. Of je voelt wantrouwen jegens je therapeut: meent ze het wel, die vriendelijke aandacht? Het is immers haar werk.. Gaat ze misschien net zo reageren als je ouder(s)? Dat ze stiekem denkt dat je je aanstelt, of dat ze het niet begrijpt..

Het lege doosje

Die aandacht, van je therapeut, je partner, je vrienden.. Die heb je echt nodig. Sommige dingen zijn te zwaar om in je eentje te tillen (zei mijn therapeut altijd 😊). Het kost tijd om dat te vertrouwen, echt binnen te laten komen. En als je het dan eindelijk doet… dan doet het pijn. Ik vergelijk het altijd met een doosje. Het doosje van verlangen naar aandacht. Dat heb je al die tijd zorgvuldig dicht gehouden, omdat er toch niemand was om het te vullen. Als je de aandacht die er in het nu voor je is wil ontvangen, moet dat doosje open. Dan voel je pas hoe leeg het is en dat doet pijn.

Voelen in je lijf

Die pijn kun je ook echt in je lijf voelen. Vaak in je borstgebied, je hart. Maar soms ook in je buik rond je navel of helemaal onderin in je bekkengebied. Je lichaam slaat pijnlijke emoties op, daarom voel je dat daar. Het kan helpen om er je hand op te leggen, en zo de pijn te laten voelen dat het dit keer niet alleen is. Dat het welkom is, dat er dit keer wel aandacht voor is. Liefdevolle aandacht.

Het is die liefdevolle aandacht die de ruimte maakt voor andere gevoelens, ook positieve zoals blijdschap, tevredenheid, liefde. Het voelen van zowel deze gevoelens als de wat moeilijkere zoals bangheid, verdriet en boosheid maken je weer een heel mens.